دلیل ما | فروشگاه اینترنتی کتب شیعی

معرفی کتاب حماسه سرخ
کتاب حماسه سرخ نوشته حسن علی‌پور وحید است. این کتاب به حیات، هجرت و شهادت حسین بن علی (ع) می‌پردازد و روایتی جذاب در اختیار علاقه‌مندان به این امام بزرگوار قرا می‌دهد.

درباره کتاب حماسه سرخ
در خصوص حماسه عاشورا آثار بسیاری در زمینه‌های تاریخی، اجتماعی، مذهبی و ادبی آفریده شده اما وسعت زیبایی معنوی و عرفانی این حماسه به اندازه‌ای است که تا ابد هر هنرمندی به این وادی پای نهد می‌تواند اثری بدیع و منحصر به فردی را در شرح این حماسه بیافریند.

کتاب حماسه سرخ؛ هبوط، حیات، هجرت و شهادت حسین بن‌علی(ع) نیز یکی از آثاری است که تلاش کرده با قلمی ادبی و زیبا به شرح این حماسه بپردازد.

در این کتاب نه فقط حماسه عاشورا، بلکه از ولادت تا شهادت حضرت اباعبدالله الحسین (علیه السلام) با زبانی ادبی و جذاب به رشته تحریر درآمده است و مخاطب را در میان کلماتی لطیف و سرشار تشبیه، استعاره و آرایه‌های ادبی امام حسین(ع) را بهتر می‌شناسد.

فصل اول کتاب با عنوان «شاهد عهد شباب» به بیان حوادث و زیبایی‌های زندگی امام حسین (علیه السلام) از هنگام تولد تا دوران نوجوانی می‌پردازد.

فصل دوم کتاب با عنوان «راه و رسم منزل‌ها» به همراهی امام حسین(ع) با پدر بزرگوارشان و دریافت معارف الهی در حضور ایشان پرداخته است.

فصل سوم که «بعثت سرخ» نام دارد به آغاز امامت ایشان در زمان حکمومت ستمگرانه معاویه و مقابله آن حضرت با معاویه اختصاص یافته است.

فصل چهارم «طنین انقلاب»، به آغاز امارت یزید ملعون و سرآغاز قیام حق‌طلبانه امام حسین (علیه السلام)‌ پرداخته است.

فصل پنجم «هجرت» نام دارد و ماجرای هجرت ایشان را به همراه صحبت‌هایشان اشخاص مختلف در این مسیر بیان می‌شود.

فصل ششم کتاب «نهیب حادثه» روایت ماجرای خروج اجباری امام(ع) از سرزمین مکه و رو‌به‌رو شدن ایشان با لشکریان ستم‌پیشه شام و کوفه است.

فصل هفتم «هبوط» ماجرای توقف کاروان امام حسین(علیه السلام) در سرزمین کربلا و احوالات ایشان و همراهانشان را در این سرزمین است.

فصل هشتم «تماشاگه راز» شرح ادبی و زیبایی از وقایع روز عاشورا است روایت جنگی در میدانی سرشار از عزت، عشق، ایثار و مظلومیت.

خواندن کتاب حماسه سرخ را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم
این کتاب را به تمام علاقه‌مندان به شناخت سیدالشهدا امام حسین(ع) پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب حماسه سرخ
خود گزیدم و حسین را گنجینه‌دار وحی خویش نهادم. با شهادت گرامی‌اش داشتم و زندگی‌اش را سعادت‌مندانه تقدیر کردم. وی برترین شهیدان است و والاترین جایگاه را دارد. کلمهٔ تامّهٔ خود را با او قرار دادم و حجّت کامل را نزد او نهادم و عترت او را معیار پاداش و کیفر شناختم».

خداوندگارِ آفرینش، بنده‌ای را سر برگنجینهٔ وحی می‌دارد و جماعتی او را سر بر نی. صاحب هستی، او را مایهٔ تکریم پیامبرش می‌شمارد و خلایق، خونش را مایهٔ تقرّب به خدا. و چه قصهٔ شگفت و شررباری است شیوهٔ بشر!

آنکه تولدش شکوهمند باشد، تبارش ارجمند و مهر پروردگارش بی‌مانند، بر قلّهٔ حُسن می‌نشیند. آنگاه دیگران به دامنه و قعر می‌خزند. شاهکار، هر چهرهٔ زیبایی را پس از خویش، زشت و سرد و بی‌معنا می‌نمایاند. حسین! فراهم آوردن این همه فضیلتِ فاخر، از نگاهِ تنگ‌نظران و روزنهٔ تاریک‌اندیشان، یعنی عصیان و طغیان. پس برنتافتن‌ها خواهد انگیخت و برشوریدن‌ها.

هنوز از دور صدای محمد می‌آید که در بازار شهر، مردم را به انسانیت می‌خواند. آن سوتر، مردمی که جاهلیت تا مغز استخوانشان نفوذ کرده، او را به سخره می‌گیرند و خاکروبه بر سرش می‌ریزند. دخترکی دوان‌دوان می‌آید و از پشتِ حباب‌های چشم، مظلومیت و غربت پدر را می‌نگرد و با دست‌های کوچکش، خاک از سر و صورت وی می‌روبد. دست پدر را می‌گیرد و به خانه می‌برد تا مادر باشد بر پدر ... آفریدگارا! کنون این جماعت اعرابی که هنوز آن جاهلیتِ غلیظ را با همهٔ سیاهی و سنگینی بر دل و دوش می‌کشد، چسان تاب آورد حسین و آوازه‌اش را؟

روح بلند و پرشکوه، تحملش برای ارواح زبون شکنجه‌آور است. احساس بودن آن‌ها، عقده‌های حقارت و پوچی را به خشم می‌آورد و دیوارهٔ جانشان را نیش می‌زند. بر قلّهٔ بلندی که بر همهٔ کائنات اشراف دارد و همه‌چیز و همه‌کس در پایش حقیر و دور و مبهم می‌گذرد، تنها ماندنْ طاقت فرساست. نه می‌توانی به میان خلق فرود آیی و از آبشخوری آلوده که بر گردش ازدحام کرده‌اند بنوشی، و نه می‌توانی در بالای ابرها تنها و مجهول و بریده از بشر بمانی.